Małe nieporozumienie: Rozdział 28

Dzień doberek. Zbliżamy się do 30 rozdziału, a ja nadal nie widzę końca tego ff. :D To chyba dobrze, co nie? No to czekam na waszą reakcję, po tym rozdziale. :D

Małe nieporozumienie

Rozdział 28

*Sunggyu*

        Minęło zaledwie kilka dni, odkąd z Sungjongiem wróciliśmy do Seulu. Robiłem sobie spokojnie herbatkę w kuchni, kiedy maknae do niej wparował. Podszedł do lodówki i wyjął stamtąd jakąś kiełbasę i zagryzał nucąc coś sobie. Miał świetny humor odkąd tu byliśmy. Wiedziałem, że ma to związek z płcią przeciwną, lecz nie znałem szczegółów, bo za bardzo skupiałem się na sobie ostatnimi czasy. To co działo się z całym zespołem było zadziwiające. Prawie każdy miał problemy sercowe. Choć w kilku przypadkach na tyle dobrze im szło, że nie nazwałbym tego problemami. A ja nie byłem informowany o niczym. Nie miałem pojęcia, gdzie ostatnio znikał Howon, jak jeszcze tam byłem. Nie zapytałem ani razy Woohyuna, jak układa mu się z Jimin, a on cały czas martwił się o mnie. Nie maiłem pojęcia jakie były relacje Dongwoo i Sungyeola z ich wybrankami. Czułem, że oddaliłem się od nich podczas tych wakacji mimo, że poznali moje tajemnice. A teraz, kiedy byłem w Seulu, to już Sungjong był dla mnie całkiem obcy. Nie rozmawialiśmy jak kiedyś. Było mi z tym źle, a nie wiedziałem jak mógłbym to naprawić.

        Zadzwonił mój telefon, więc spojrzałem na niego. Znowu Woohyun. Odrzuciłem szybko. Nie miałem ochoty wysłuchiwać, jak to źle zrobiłem wracając do Seulu. Mówił to przy każdej rozmowie. Zrobiłem to dla dobra Saeron. Nie chciałem by mnie spotkała gdzieś przypadkiem. Byłem dla niej kimś, kto ją zawiódł. Bałem się, że jeżeli bym do niej wrócił, mógłbym z czasem znowu ją zranić. Nie ufałem sobie. Musiałem ją przed sobą chronić. Wtedy jak na zawołanie dostałem smsa, a odbierając go przekonałem się, że był właśnie od niej. Co tu się działo? Może właśnie rozmawiała z Woo? Śmiałem wątpić, jednak dziwny zbieg okoliczności. Odczytałem więc treść z czystej ciekawości.

"Jadłeś obiad?"

        Co? Nie rozmawiamy ze sobą. Nawet ostatnio, jak prosiłem, żeby o mnie zapomniała, to milczała, choć liczyłem, że będzie chciała mnie zatrzymać. Wiedziałem, że to głupie i naiwne, jednak Myungsoo nastawił mnie na to, że jej nadal na mnie zależało. A ona nagle pisze, czy jadłem obiad? Tak po prostu? Szczerze to nie jadłem, bo nie miałem żadnego pomysłu na niego. Nie chciało mi się dla siebie tylko coś robić i pewnie skończyłoby się na zamówieniu. Nie byłem tylko pewien, czy powinienem jej odpisywać. Stwierdziłem, że ta wiadomość jest nieszkodliwa, więc pokusiłem się odpowiedzieć.

"Jeszcze nie."

        Miałem nieodpartą ochotę napisać jej dużo więcej. Między innymi to, że nie mam z kim jeść obiadów, bo Sungjong jadł codziennie na mieście, albo to, że czuję się tu taki samotny mimo, że miałem jego towarzystwo. Jednak to byłoby za wiele. Musiałem się pohamować.

        Zasiadłem przed telewizorem z moją herbatą. Przełączyłem kilka kanałów, aż zobaczyłem, że leciał akurat jakiś program rozrywkowy z zespołem Vixx. Stwierdziłem, że pooglądam co mój kumpel Taekwon znowu wydziwia przed kamerami. Był przed nimi całkiem inny niż na co dzień. Pośmiałem się z Hakyeona, bo temu za to, zdarzało się wiele podobnych sytuacji do moich. Przerwał mi dzwonek do drzwi. Ktoś pod naszym dormem? Wstałem zaskoczony i przygotowany, że to może równie dobrze być psychofanka, której musiałbym sie pozbyć.

        Jakie było moje zdziwienie, kiedy po otworzeniu drzwi ujrzałem za nimi Saeron. Wytrzeszczyłem oczy na nią. Poczułem się też dziwnie przyjemnie, że ją widziałem. Przez chwilę nawet pomyślałem, że śnię. Uśmiechała się do mnie i chyba sama nie wiedziała co powiedzieć.

        Chrząknęła i wyciągnęła w moją stronę rękę z pełną reklamówką.

- Masz ochotę na jajangmyeon? - Zapytała nieśmiało i za plecami usłyszałem trzaskające drzwi z jednego z pokoi.

- A znajdzie się porcja dla mnie? - Wystrzelił Sungjong i pojawił się w ciągu kilku sekund koło mnie.

- Oczywiście. Wiedziałam, że dwóch facetów, pewnie głoduje. - Powiedziała złośliwie.

        Ja stałem zamurowany i nie wiedziałem co robić. Nie miałem pojęcia skąd się wzięła tutaj, ani dlaczego przyszła. Coś chciała tą wizytą osiągnąć? Bałem się strasznie. A co jak miała zamiar się zemścić na mnie, za to jak ją potraktowałem? Zasłużyłem. Tylko czemu przy tym musiała być taka urocza? Wyglądała, jakby była całkowicie przyjaźnie nastawiona.

- Nie wpuścisz jej Sunggyu? - Oburzył się maknae, co mnie sprowadziło na ziemię.

- Wejdź. - Rzekłem ledwo słyszalnie i odsunąłem się tak, by mogła wykonać tę czynność.

- Dziękuję. - Odrzekła z nie schodzącym z jej ślicznej buźki uśmiechem.

        Sterczałem w przedpokoju i czekałem aż rozbierze buty. Zastanawiałem się, czy powinienem zaproponować jej jakieś picie, a może mogłem jej wcale nie wpuszczać? Tak mówił mój rozum, a moje serce radowało się na jej widok. Co ja miałem począć? Sungjong pokierował ją do jadalni, a ja szedłem za nimi i się tylko przyglądałem, jak biorą pałeczki do rąk i jedne wręczyła mi.

- Drogo macie w tym mieście. Ja nie wiem, jak wy tu nie bankrutujecie. - Zażartowała i zaczęła się brać do jedzenia.

        Ja natomiast patrzyłem na nią i próbowałem na ślepo rozdzielić moje pałeczki. A Sungjong oczywiście szczęśliwie zajadał swoją porcję. W pewnym momencie ona także na mnie spojrzała. Zobaczyłem, że ubrudziła się na brodzie sosem i miałem ochotę parsknąć śmiechem, lecz próbowałem się powstrzymać. Miała szeroko otwarte oczy, jakby coś ją zdziwiło. Odłożyła swoje pałeczki i zabrała mi moje z ręki, po czym rozdzieliła i oddała, przez co poczułem się nieporadnie.

- Czyżbyś nie przepadał za jajangmyeon? - Spytała.

- Nie. Po prostu. Jem je prawie codziennie. - Palnąłem pierwszą lepszą wymówkę, by nie przyznać się, że nie mogłem się na nią napatrzeć.

- Oh. Głupia ja. Mogłam kupić jakieś składniki na obiad i coś tu upichcić. A nie gotowe żarcie, przyniosłam i zadowolona. - Posmutniała. - I czym ja się chciałam popisać?

        Miałem ochotę ją przytulić i powiedzieć, że przecież nie szkodzi. Że samo jej towarzystwo wiele zmienia. Nie mogłem jednak tego zrobić. Nie wypadało. Na dodatek nadal nie znałem powodu jej wizyty.

- Dziękuję. - Wyrwał maknae, który zjadł już swoją działkę.

- Na zdrowie. - Powiedzieliśmy jednocześnie z Saeron, na co ona się na mnie spojrzała i znowu uniosła kąciki ust.

        Sungjong zostawił nas samych, udając się do pokoju. Ja starałem się udawać, że wszystko ze mną w porządku i jeść na spokojnie. Lecz kiedy czułem, że ona na mnie spogląda, peszyłem się. Spojrzałem na nią i miałem już jej powiedzieć, że rozprasza mnie, ale zobaczyłem, że kawałeczek udonu miała przyklejony do brody. Już nie wytrzymałem. Parsknąłem śmiechem. Ja wiedziałem, że przy tym daniu łatwo było się ubrudzić, ale to wyglądało strasznie zabawnie.

- Ubrudziłam się? - Zapytała niepewnie, a na jej policzkach pojawił się odcień różu. Czyżbym ją zawstydził?

- Troszeczkę. - Rzekłem już poważniej.

        Wtedy wbiegł do kuchni maknae z zaskoczeniem wymalowanym na twarzy.

- Sunggyu się śmiał? Czy ja się przesłyszałem? - Miałem ochotę go zbesztać za tak idiotyczną uwagę, jednak Saeron pociągnęła mnie za rękaw bym na nią spojrzał.

- Nie mam już nic? - Mówiąc to wskazała na swój podbródek.

- Zostałem zignorowany. - Oburzył się młody i znowu zniknął za drzwiami jego pomieszczenia.

        Była już czyściutka, więc pokręciłem głową. Znowu jej mimika stała się radosna i wiedziałem, że zbierała się do powiedzenia czegoś. Bałem się.

- Możemy porozmawiać? Tak na poważnie.

        Przełknąłem głośno ślinę. Stres mną zawładnął i nie wiedziałem co odpowiedź, więc ledwo przytaknąłem. Wstałem z miejsca i wskazałem jej drzwi prowadzące do mojego pokoju. Ruszyła ze mną w ich stronę w milczeniu.

*Woomin*

        Kolejne dni w szkole były coraz gorsze. Może i Rinji dała mi święty spokój, po tym jak Kentaro ją upokorzył, jednak on był wszędzie. Dosiadał się do mnie na stołówce, obserwował mnie na korytarzach. Wszędzie czułam jego wzrok na sobie. Męczyło mnie to i powoli zaczynałam się dusić w tym budynku. Rano wstawałam z myślą, że wolałabym zostać w domu i dopiero popołudniami doznawałam ukojenia w tańcu z Howonem. On oczywiście podejrzewał, że coś było ze mną nie tak. Niestety nie potrafiłam się przełamać i mu się zwierzyć. Blokowało mnie to, że uzna mnie za idiotkę.

        Tego popołudnia akurat mieliśmy się nie spotkać, bo podobno miał coś do omówienia z chłopakami. Rozumiałam to, choć nie powstrzymałam się, by samej pójść na salę i potańczyć. Zatańczyłam jeden taniec, drugi, trzeci i już czułam się zmęczona. Nie chciałam jednak przestawać. Chciałam być na tyle zmasakrowana, by szybko móc zasnąć w domu. Inaczej znowu zbyt wiele myślałabym. Ostatnio także nie jadłam obiadu, bo straciłam apetyt, a rodzice nie zauważyli tego, bo myśleli, że jadam w szkole, lub z Hoyą. Było mi to na rękę.

        Zauważyłam, że klamka się zniżyła, więc ktoś wchodził do sali. Podbiegłam wyłączyć muzykę, a kiedy odwróciłam się w kierunku drzwi zobaczyłam Kentaro. Tego mi brakowało.

- Co tu robisz? - Oburzyłam się.

- Jestem uczniem tej szkoły więc mam równe prawo do tej sali. Możesz iść, jeżeli ci się to nie podoba, bądź zatańczyć ze mną. Jak kiedyś.

        Kipiałam już ze złości. Jak on mógł się tak zachowywać? Nienawidził mnie, czy jak? Jednak chyba zależało mu na tamtej dziewczynie, z którą związek mu zniszczyłam. Bo w końcu po co miałby jeszcze mnie dręczyć? Miałam ochotę wyjść z jednej strony, a z drugiej nie chciałam ustąpić. Stwierdziłam, że wybiorę pierwszą opcję, bo była bezpieczniejsza. Zebrałam swoje rzeczy i miałam wychodzić, lecz on stanął na przeciw mnie opierając się o ścianę.

- Poddałaś się? Myślałem, że będziesz walczyć jak lwica o swoje terytorium. Troszkę mnie zawiodłaś. - Mówił to takim uwodzicielskim głosem, że aż mnie mdliło. Przypomniało mi się, że na początku to na mnie działało i zastanawiałam się, gdzie ja miałam oczy.

- Przepuść mnie. - Rzekłam stanowczo.

        On natomiast zamiast tego zbliżył się bardziej i drugą rękę także oparł o ścianę, po mojej drugiej stronie. Uwięził mnie? Ja oczywiście przytuliłam się do tej ściany, jakby to mogło pomóc mi oddalić się od niego. Stał niebezpiecznie blisko mnie. Nasze twarze prawie się stykały. Miałam ochotę krzyczeć, lecz mój głos ugrzązł gdzieś w krtani. Mój oddech przyspieszył. Serce waliło mi ze strachu. Błagałam w myślach, żeby nagle wyskoczył skądś Howon. Niestety tak się nie stało. A Kentaro także zaczął szybciej oddychać prosto na mnie, przez co przeszły mnie ciarki. Patrzył w moje oczy. Byłam przerażona. Nie potrafiłam się poruszyć i odezwać.

- Tęskniłem za tym. - Mówił łamliwym głosem. - Tak dawno nie mogłem tego zrobić.

        Wtedy zrobił to, czego najbardziej się obawiałam. Wtopił się moje usta brutalnie. Ja oczywiście upuściłam to co miałam w rękach i poddałam się pozwalając mu, na tę kradzież moich pocałunków. Czułam się okropnie, a po moich policzkach spływały łzy. Zawsze byłam bezradna. Tym razem jednak wyjątkowo pragnęłam znać jakieś podstawy samoobrony. Jego ręka zjechała niżej. Oderwał ją od ściany i położył na mojej szyi. Nie przestawał przy tym swojej wcześniejszej czynności. Ja poczułam, że jest ta ręka zdecydowanie luźniej ustawiona, więc wykorzystałam sytuację i mocno odepchnęłam go od siebie. Odskoczył zaskoczony. Myślał, że mnie tak uwiedzie, czy jak? Ja szybko, nie zważając, czy coś zostawiam, wybiegłam z pomieszczenia. Oczywiście przy tym łzy mi leciały strumieniami. Miałam wszystkiego dość.

*Woohyun*

        Znowu Sunggyu odrzucił moje połączenie. Tym razem chciałem z nim porozmawiać, o czymś ważnym, czyli naszym zespole. Ale co mu się dziwić, jak ja ostatnio tylko mu marudziłem. Byłem chyba zbyt wścibski. Relacje jego i Saeron, to jego osobista sprawa. Z drugiej strony to chyba normalne, że się o niego martwiłem? Chciałem pomóc jako przyjaciel i członek jego zespołu. Rozmyślałem tak jakiś czas. Aż nie ocknął mnie telefon od Sungjonga. Odebrałem i zobaczyłem jego twarz w telefonie. Widocznie połączył się z wideo rozmową.

- Nie uwierzysz. - Mówił szeptem. - Ktoś nas odwiedził.

        Pomyślałem, kto mógł go tak zaskoczyć, że zadzwonił do mnie z kamerą włączoną i na dodatek nawet się nie przywitał. Nic mi nie przychodziło do głowy.

- Kto? - Zapytałem, a wokół mnie pojawiło się kółeczko zainteresowanych, bo byłem w końcu w salonie.

- O hej chłopaki! - Zawołał radośnie  i pomachał im Sungjong. Poczułem się źle z tym, że z nimi się przywitał.

- Powiesz w końcu kto? - Zniecierpliwił się Myungsoo. Wyglądał ogólnie na podenerwowanego. Czyżby coś podejrzewał?

- Saeron.

        Mógłbym się założyć, że w tym momencie wszyscy mieliśmy jeden wielki wystrzeż. Jedynie L walnął swoją dłonią w twarz. Spojrzeliśmy wszyscy na niego.

- Więc po to chciała adres naszego dormu, a ja dałem się nabrać, że chce nam wysyłać paczki na święta. - Wypowiedział się, wszystko nam wyjaśniając.

- Co ona tam robi? - Zapytałem szybko naszego maknae.

- Gdybym ja miał pojęcie. Przyniosła nam jedzenie, potem Sunggyu się śmiał to znowu wybiegłem zobaczyć co się dzieje, bo to było dziwne. W końcu nie pamiętam kiedy ostatnio to robił. A teraz zamknęli się w pokoju i cisza. Od kiedy mamy takie szczelne ściany i drzwi, że nie da się nic podsłuchać? - Ostatnie zdanie wypowiedział z pretensją w głosie.

- Nie mamy. - Rzekł Howon i wszyscy przytaknęliśmy. Zawsze było dobrze nas słychać.

- Czyli? Siedzą w milczeniu?

        Miałem nieodpartą ochotę jechać im pomóc. Jednak tę rozmowę musieli przeprowadzić sami. Bałem się o nich. A z drugiej strony cieszyłem się, że Saeron się nie poddała. Widać było, że jej jeszcze zależało na uratowaniu sytuacji i musiała rozumieć Sunggyu. Gdzie on znajdzie drugą taką idealną dziewczynę? Martwiłem się tylko, że ten uparciuch coś zepsuje. I zastanawiało mnie, czemu pojechała aż do Seulu. Przecież chyba nie specjalnie dla niego.

        Po jakimś czasie rozłączyliśmy się, bo nic ta rozmowa nie dawała i Sungjong był z kimś umówiony. Widziałem, że Myungsoo po tym wszystkim zaczął chodzić z kąta w kąt nerwowo. Wiedziałem, że coś go męczy, więc go zapytałem.

- Co się dzieje?

- Zastanawia mnie teraz co Saeron wykombinowała. Bo spójrz. Ona ucieszyła się jak powiedziałem, że Sunggyu jest już w Seulu. Tak jakby wcześniej planowała tam pojechać. Może to moja wyobraźnia tylko. Jednak coś jest na rzeczy moim zdaniem. Może przenosi się do centrum?

- Wątpię. Pewnie miała jakieś sprawy do załatwienia tam. - Uspokoiłem go. - Przecież to byłoby dziwne, jakby tak nagle postanowiła.

- A co jeżeli planuje porzucić swoje dotychczasowe życie dla Sunggyu? Ona jest szalona chyba. Zrobi dla niego wszystko.

        Wybuchłem śmiechem na jego słowa. W końcu brzmiał tak jakby się tego bał. On to miał w ogóle pomysły nie z tej ziemi. Na pewno dziewczyna nie była aż tak niemożliwa. Moim zdaniem miała głowę na karku i cokolwiek by nie zaplanowała, to na pewno przemyślała to. Mimo wszystko byłem bardzo ciekaw jej pomysłu.

- Szkoda, że nie możemy wiedzieć, co wymyśliła. - Wystrzeliłem nagle.

- Na pewno ktoś wie. Może jej współlokatorki? - Zapytał mnie.

- Nie. Wtedy już bym wiedział. Jimin mówi mi aż za dużo. - Zaśmiałem się w duchu, przypominając sobie, jak przypadkiem zaczęła mi opowiadać pewną historię z ich mieszkania, która miała być tajemnicą.

- A co powiesz na jej brata?

- Tego już bym się bardziej spodziewał. Masz do niego numer?

- Nie. To twój szwagier. Albo zadzwoń do twojej dziewczyny to ci poda go do telefonu.

- Dzisiaj z Riyeon są na zajęciach do późna. Nie będę im przeszkadzać. - Stwierdziłem.

- Krew mnie zalewa jak was słucham. - Wtrącił Hoya. - Nie nauczyliście się jeszcze, żeby nie wtrącać się w cudze sprawy? Mieliśmy o ważniejszych sprawach dziś rozmawiać.

- Ale to jest ciekawsze. - Tym razem zaskoczył nas Sungyeol. - Wiecie co wam powiem? - Odwrócił się do mnie i Myungsoo. - Ja wam mogę pomóc. Wiem, kto na pewno coś wie.

        Patrzyliśmy na niego z niedowierzaniem i czekaliśmy, aż nam wyjaśni co ma na myśli.

- Jacy wy nie domyślni. Mam numer Dana. Tego przyjaciela Saeron. A nawet jakbym nie miał. To mieszka zaraz obok. W końcu to przyszywany brat Jiry. Ludzie. - Oburzył się naszą głupotą. Od kiedy on tak lubił się bawić w detektywa?

        Dzięki niemu jednak mogliśmy się czegoś w końcu dowiedzieć. Wykonał tylko jeden telefon i Dan zgodził się zjawić u nas za jakiś czas. Zastanawiałem się, o co powinienem zapytać i jak coś z niego wyciągnąć. W końcu domyślałem się, że nie będzie łatwo, bo jako przyjaciel pewnie chciał bronić jej tajemnicy.

Miłosny scenariusz: Rozdział 3

Dziękuję wszystkim, którzy zaczęli czytać to opowiadanie. :) Mam nadzieję, że będzie się wam podobać to jak je poprowadzę dalej. :D  

Miłosny scenariusz

Rozdział 3

*Kyurin*

           Byłam wściekła na siebie, że tyle wypiłam i na los, że trafiłam właśnie do tego mieszkania. Szłam za tym całym Sehunem z naburmuszoną miną, choć do niego nic nie miałam. Wydał mi się miły?  Doprowadził mnie do kuchni. Tam ujrzałam osobę, której nie chciałam zapewne spotkać wcześnie rano, jednak nie miałam innego wyjścia. Nawet nie zwrócił uwagi, kiedy weszliśmy do środka, bo był skupiony na patelni, na której piekł naleśniki.

- O wstałaś? - Rzekł odwracając się do mnie z wielkim uśmiechem. - Siadaj i jedz. - Mówiąc to dał na stolik talerz zawiniętych placków.

           Były zapewne czymś nadziane, lecz ja nie miałam pojęcia czym. Kusiły okropnie, ale niestety musiałam odmówić. Nie zeszłam po to by się rozgościć, tylko by dowiedzieć się co wydarzyło się poprzedniej nocy, a potem wyjść stąd jak najprędzej.

- Nie będę tu jadła. - Stwierdziłam nadal stojąc.

           On pokręcił głową i na mnie spojrzał pytająco. A kątem oka widziałam, jak Sehun próbuje dobrać się do mojej porcji. Uśmiechnęłam się na ten widok, bo wyglądało to przezabawnie. On niestety to zauważył i wycofał się.

- Nie krępuj się. - Rzekłam w stronę chłopaka, na co Junmyeon szybko spojrzał w jego stronę i widząc dobierającego się do talerza Sehuna uderzył go lekko szmatką.

- Ej! Ona powiedziała, że nie będzie jeść, to co się ma zmarnować?

- Ani mi się waż. Ona to zje. Siadaj proszę Kyurin. - Dodał już w moją stronę wskazując krzesło.

- Ja chcę tylko wiedzieć, jak się tu znalazłam.

- Powiem ci, jak zjesz.

           Uśmiechnął się do mnie chytrze. Wygrał. Zasiadłam przy stoliku i zaczęłam konsumować. Zjadłam bardzo szybko dwa naleśniki, które miałam nałożone i już chciałam się podnosić, by dać talerz do zlewu, a pojawiły się na nim kolejne dwa.

- Oszalałeś? Nie zjem tyle. - Oburzyłam się.

- Spokojnie. Jedz, a ja ci już wszystko mówię. - Pokręciłam głową, jednak przemilczałam, by go wysłuchać. - Tak więc, wczoraj wieczorem chłopacy wrócili z klubu oznajmiając mi, że poznali taką jedną Kyurin, która nieźle się upiła i wygadywała dziwne rzeczy, o jakimś draniu. Zorientowałem się, że chodzi o ciebie, więc kiedy powiedzieli mi, że zostałaś tam sama szybko tam pojechałem. Nie zastałem cię. Kelner powiedział, że odebrał cię narzeczony.

- Ja nie mam... - Już miałam się tłumaczyć, ale mi przerwał.

- Wiem to. Daj mi dokończyć. Potem wróciłem do dormu i w przedpokoju stał Jooseung z Sehunem. Wyjaśnił mi, że nie mógł cię zabrać do siebie, bo mieszka z siostrą, która pewnie całej rodzinie opowiedziałaby, że jesteś jego dziewczyną, a na dodatek nie chciałaś mu podać swojego adresu. Stwierdził więc, że może zwróci się do mnie i przywiózł cię tutaj.

           Robiło mi się strasznie wstyd, za to w jakim stanie byłam tamtego wieczoru. W końcu wygłupiłam się przed wieloma osobami. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Chciałam jak najszybciej uciec z tego mieszkania.

- Noona nie przejmuj się. Ja robię dziwniejsze rzeczy, jak się napiję. - Wtrącił Sehun.

           Byłam w szoku, że tak łatwo zauważył czym się przejmuję.

- Ja już chyba pójdę.

- Nie idź. - Znowu wyskoczył Junmyeon. - Razem pojedziemy na plan. Zanim dojedziesz stąd do mieszkania minie tyle czasu, że możesz potem nie zdążyć.

- Mam tak jechać?

- Przecież na miejscu cię pomalują i dadzą strój to co za problem? - Miał trochę racji.

           Zrezygnowana znowu przysiadłam na krześle.

*Junmyeon*

           Gdy Kyurin brała prysznic, ja postanowiłem posprzątać kuchnie. Wiedziałem, że zaraz wstaną chłopacy i oburzą się, że nie zrobiłem im także naleśników. Ja nie miałem czasu robić śniadania dla całej 11. Nagle ujrzałem w drzwiach pomieszczenia w którym się znajdowałem Kaia. Był bez koszulki, co mnie trochę zdenerwowało.

- Ubrałbyś się, bo mamy gościa.

           Spojrzał na mnie zdziwiony.

- Namjun? Sumin? Amelia? - Zaczął dopytywać, wymieniając nasze znajome.

- Nie. To żadna z nich.

           Oczywiście nie zdążył nawet wrócić po coś do pokoju, a obok niego zjawiła się Kyurin. Patrzyła na niego bardzo uważnie. Jeszcze tego mi brakowało, żeby spodobał się jej Kai. W końcu był dobrze zbudowany i miał ciemną cerę. Wiele dziewczyn chciałoby być na jej miejscu.

           Gapili się tak na siebie jeszcze jakiś czas, aż na twarzy młodszego zjawił się uśmiech.

- Poznaję cię. Ty wczoraj byłaś pijana w klubie. - Na te słowa spuściła momentalnie wzrok.

           Czułem się strasznie winny tej całej sytuacji. Postanowiłem przerwać tę niezręczność i rzuciłem szmatką do Kaia, a ten ją złapał zaskoczony.

- Co się gapisz? Kazałem ci się ubrać.

- Aleś ty zazdrosny hyung. - Oburzył się i zniknął, więc nie zdążyłem nic mu odpowiedzieć.

***

           Jazda na plan początkowo przebiegała w zupełnej ciszy. Starałem się ułożyć pewne pytanie w mojej głowie, by uzyskać odpowiedź na coś, co bardzo mnie nurtowało. Trochę ciężko mi to szło, bo wstydziłem się oto zapytać. Bałem się jaka będzie jej odpowiedź.

- Mogę się czegoś dowiedzieć? - Przełamałem się w końcu, a ona przytaknęła głową.

- Dlaczego tak bardo mnie nie lubisz? Chciałaś mnie podobno zabić po pijaku. Możesz mi podpowiedzieć, co zrobiłem nie tak?

           Początkowo milczała. Może potrzebowała także zastanowić się nad odpowiedzią. Oczekiwałem więc cierpliwie, aż się odezwała.

- Jak możesz tak po prostu udawać, że nie wiesz, co takiego powiedziałeś? Przyznaj się co o mnie myślisz! - Mówiła to już prawie przez łzy, a ja nie miałem pojęcia o co jej chodziło.

- Ja... ja. - Jąkając się zaparkowałem już na miejscu, więc ona szybko wysiadła nie dając mi nawet niczego wyjaśnić.

           Nie rozumiałem nic, a nic. Byłem zły na siebie, że nie byłem na tyle bystry, by domyślić się, o co jej chodziło. Może coś powiedziałem nie tak? Albo jakieś moje zachowanie źle zrozumiała? Męczyło mnie to strasznie, bo nie chciałem, by panowała nieprzyjemna atmosfera między nami.

           Kiedy wysiadłem podbiegła do mnie jedna z innych aktorek. Jiyeon. Była uśmiechnięta do mnie od uch do ucha.

- Junmyeon!  Jak dobrze, że już jesteś.

           Nie byłem zadowolony z jej entuzjazmu. Zachowała się jak mała dziewczynka, która zobaczyła mikołaja. Mimo wszystko, chciałem być miły, więc także uniosłem w jej stronę kąciki ust i nagle coś mnie oświeciło.

- Rozmawiałaś może z Kyurin ostatnio?

           Albo mi się wydawało, albo przestraszyła się troszkę tego pytania. Dziwiło mnie to.

- Owszem. - Odpowiedziała niepewnie.

- Bo widzisz. Ona ma jakieś uprzedzenie do mnie. Może coś ci mówiła?

- Ah oto chodzi. Jest denerwująca! - Mówiła z oburzeniem. - Ubzdurała sobie, że patrzysz na nią z góry, jako taka wielka gwiazda. Dlatego bardzo cię nie lubi i chce ci utrzeć nosa. A ja próbowałam ją przekonać do ciebie, lecz nie chciała mi wierzyć.

           Coś nie do końca mi to wszystko pasowało. Przecież pokazywałem jej jak mogłem, iż traktuję ją na równi. Musiało być coś jeszcze co przeoczyłem. Niestety nie miałem czasu rozmyślać o tym. Trzeba było wziąć się do roboty.

*Kyurin*

           Dzień był męczący, bo głowa nadal mi pękała. Stałam już na dworze, by w trakcie przerwy zaczerpnąć świeżego powietrza. Długo jednak nie byłam sama, bo koło mnie pojawił się jakiś chłopak z ogromnymi oczami.

- Witaj. - Zagadał.

           Spojrzałam na niego troszeczkę zdziwiona. Zbliżył się tak jakby mnie znał. Chyba zauważył to, iż sobie go nie przypominam.

- Jestem Kyungsoo. - Rzekł wyciągając do mnie rękę.

- A ja Kyurin. -Dodałam, choć miałam przeczucie, że nie musiałam się przedstawiać.

- Przerwa? - Zapytał.

- Tak. Nareszcie.

- Coś taka zmarnowana? Zły dzień?

- Owszem. Jestem na kacu, a na dodatek pewien osobnik tutaj działa mi na nerwy. - Nie wiedziałam po co mu to mówię, lecz wydał mi się godnym wysłuchania mnie człowiekiem.

- Powiedz który to. Ja też czasami gram w filmach i dramach, to będę wiedział kogo unikać.

           Zaśmiałam się trochę, bo wyglądał przy tym komicznie.

- Nie wiem, czy powinnam. Raz kozie śmierć. Kim Junmyeon.

- A z tym to będzie ciężko. Co ci zrobił?

- Traktuje mnie z góry. Z pewnych źródeł wiem, że obgadywał mnie, iż jestem marną nowicjuszką, a teraz udaje, że nic nie wie i stara się być miły. - Wyładowałam całą swoją złość w tej wypowiedzi.

- Coś mi się wydaje, że nie ma co ufać tym źródłom. Kto ci tak powiedział?

- Jiyeon. - Zarzuciłam bez namysłu. Nie powinnam w końcu mówić nazwisk osobie, której nawet nie znałam.

- Nie od dzisiaj wiem, że mimo, iż jest ona aktorką, zachowuje się jak saesaesang Junmyeona. Na jednym z rozdaniu nagród była zła, jak nie pozwolono jej koło nas usiąść.

           Nagle coś do mnie dotarło. Jeden wyraz w jego zdaniu sprawił, iż się przeraziłam. Nas? Co to miało znaczyć?

- Jakie nas? - Zapytałam udając oburzenie, bo jakoś trudno było mi się zezłościć na tego osobnika.

- Wybacz. Jestem kolejnym członkiem EXO. Poznaliśmy się wczoraj, a z tego co widzę, ty tego nie pamiętasz. Uznałem, że skorzystam z okazji i dowiem się, czemu nie lubisz Junmyeona. Z tego co mówił mi Sehun, biedak się tym zadręcza. Możesz myśleć, że bronię przyjaciela, ale ja naprawdę nie potrafię kłamać. Mogę też dodać, że nigdy nie uważał się za lepszego od któregokolwiek z nas. Mimo iż to on ćwiczył najdłużej z nas i jest naszym liderem. Starszych od siebie członków, także traktuje z należytym szacunkiem. A już nie wspomnę, że nie dyskryminuje naszych chińskich przyjaciół. Nigdy w życiu nie uwierzyłbym, że mógłby zachować się tak chamsko i nieuprzejmie. W końcu po co byłby potem dla ciebie miły?

           Te wszystkie słowa zaczęły powoli do mnie docierać i układać się w całość. On miał rację. Po co Junmyeon dał mi kurtkę, zaraz po tym jak mnie obgadał. Czemu leciał do baru, jak dowiedział się, że siedzę tam pijana. Gdyby był niemiły i wredny to miał okazję, by mnie upokorzyć i skreślić moją karierę. A nie zrobił tego i na dodatek zaopiekował się mną po wszystkim, mimo iż ja byłam nadal dla niego wredna. Kiedy to wszystko zaczynałam rozumieć, zrobiło mi się strasznie przykro. Wiedziałam już też komu nie mogę tutaj ufać i że powinnam przeprosić niczemu winnego kolegę z pracy. Byłam zła na siebie, że wcześniej byłam tak uparta. Nie zdziwiłabym się, jakby był on teraz na mnie zły.

- Rozumiem, że zastanawiasz się nad tym co powiedziałem? - Kyungsoo przypomniał mi gdzie się znajduję, bo troszkę odpłynęłam.

- Przepraszam. Już chyba wszytko rozumiem. Byłam zbyt uparta, żeby to przemyśleć, jednak ty pomogłeś mi przejrzeć na oczy. Dziękuję ci. - Dodałam na końcu najszczerszy uśmiech.

- Nie ma za co. Ważne, że mnie wysłuchałaś. Jeszcze nic straconego.

           Kiwnęłam na to głową, a po chwili pożegnałam się z nim widząc idącego w jego stronę Junmyeona. Nie byłam bowiem gotowa na rozmowę z nim na ten temat, więc wolałam go chwilowo unikać.

*Junmyeon*

           Bardzo źle się czułem cały dzień. Myślałem tylko o jednym. Jak w końcu dogadać się z Kyurin. Znałem już jej zdanie o mnie, lecz czułem, że musiała mieć jakiś powód do osądzenia mnie w ten sposób. Nic mi oczywiście nie przychodziło do głowy. Mogłem tylko przypuszczać, że prędzej czy później to się rozwiąże, a jak do tej pory cierpliwie zamierzałem być miły i uprzejmy, by nie dać jej do myślenia, nawet przez moment, że jestem taki, jakiego sobie mnie wyobraża.

          Podczas przerwy miał wpaść do mnie Kyungsoo, bo zapomniałem z domu kilku rzeczy. Długo jednak się nie zjawiał, jakby coś go zatrzymało. Postanowiłem więc, sprawdzić na dworze, czy nie widać go gdzieś w oddali. Jakie było moje zdziwienie, kiedy zaraz w wejściu na świeże powietrze ujrzałem go rozmawiającego z Kyurin. Ostatnio stał się strasznie śmiały względem dziewczyn, więc nie to mnie zaskoczyło, a mianowicie fakt, że rozmawia właśnie z nią i nie wyglądała ona nawet na obrażoną, czy zdegustowaną.

           Zadowolony z tej okazji podszedłem w ich stronę, lecz gdy ona mnie ujrzała poszła sobie. Zawiodłem się. Mimo to, zbliżyłem się do przyjaciela.

- Dzięki, że mi przywiozłeś to co było mi potrzebne. Nie myślałem dzisiaj rano za dobrze.

- Domyślam się. - Zaśmiał się. - Pewnie widziałeś, że z nią rozmawiałem?

- Właśnie.

- Nie powiem ci za wiele. Jednak dam ci wskazówkę, byś z nią teraz spróbował porozmawiać, bo zdaje mi się, że coś się zmieni, a może cię też unikać, bojąc się podjąć rozmowy.

           Byłem zaskoczony tym, co mówił do mnie Kyungsoo. Niestety mimo moich późniejszych próśb, nie zdradził mi o czym rozmawiali. Ufałem mu i miałem nadzieję, że kontakt między mną i Kyurin w końcu się poprawi.